Woeste hoogten en Island hopping

Dinsdagmorgen vertrokken vanuit Newton Stewart voor een tocht via het Glentrool Forest, een volstrekt verlaten gebied waar de eerste 50 km geen mogelijkheid was om eten of drinken te kopen, dus zelf meenemen was het parool. Het ging door een prachtig natuurgebied, met bossen, varens, rivietjes en watervallen, al was de ongereptheid waar Guus Schipper zo van op gaf wel wat aangetast doordat sommige plaatsen door grootschalige houtkap in een woestenij waren veranderd. De weg klom voortdurend en op een gegeven moment stond ik voor de ingang van de Nick of the Balloch Pass. Helaas stond er een bord 'ROAD AHEAD CLOSED''. Wat te doen? Je kon wel rechts af maar dat was een vreselijke omweg voor een fietser, en bovendien verloor je alle hoogte die je had gewonnen. Omdat ik in Italie vaker met dat bijltje had gehakt met aardverschuivingen en zo, waar ik als fietser toch altijd wel langs kon besloot ik maar door te gaan. Tot aan de top van de pas en ver daarna geen probleem. Nu werd het wel spannend want ik had zeker geen zin om weer terug omhoog te gaan. Tenslotte kwam de aap uit de mouw. De weg werd geasfalteerd. Eerst reed ik over een stuk vers gelegd asfalt en toen stond ik voor de asfalteermachine, net zo breed als de smalle holle weg. Gelukkig was hij net op een plaatsje waar ik kon passeren en de werklieden waren zo verbaasd om mij zo opeens te zien opduiken dat ze mij maar lieten passeren. Ik had nog wel een paar kilometer lang een extra laagje asfalt op mijn banden. Verderop ging de weg opnieuw omhoog, ik geloof dat ik die dag wel 600 meter heb geklommen. Tenslotte kwam ik weer in de bewoonde wereld bij de stad Ayr. Vandaar ging het verder naar Androssan. Omdat het inmiddels wat laat was geworden sloeg ik de vijf bladzijden die Schipper wijdt aan de verschillende routes daarheen maar over en reed langs de vierbaans A78 er rechtstreeks heen. De camping bleek het vakantiepark 'Sandylands' te zijn waar ik eerst werd geweigerd ('vol') maar bij wat aandringen toch op mocht.
De volgende morgen (woensdag) ging de tocht via het eiland Arran. dus eerst naar de Ferry Terminal in Androssan. Omdat ik tijd moest wachten raakte ik aan de praat met een Schotse politicus Hugh Kerr die met zijn vriendin een paar dagen naar Arran ging. Leuk gesprek, misschien zijn we elkaar nog in Edinburgh.
De ferry van Androssan naar Brodick op Arran doet er ongeveer een uur over. Na ontscheping een prachtige tocht door Arran, eerst langs de kust, daarna over een pas naar de andere kant van het eiland, het haventje Lochranza. Daar vertrok de ferry naar Claonaig in Kintyre. Daarna was het nog een uurtje fietsen naar een op de kaart aangegeven camping, maar dat bleek een terrein vol met luxe houten lodges, vandaar dat ik nu in Tarbert, een leuk havenplaatsje, in een B&B dit verhaal zit te tikken. (Het ging ook weer even motregenen, maar verder was het weer de laatste dagen wel redelijk; 'smorgens wat regen en voor de rest van de dag droog en ook wel zon).