In de Highlands

Inmiddels weer twee fietsdagen met mooi weer achter de rug. Donderdag vertrokken uit Tarbert naar het Noorden terwijl het nog helemaal bewolkt was, maar gaandeweg klaarde het steeds meer op. Even een schrik toen bij het geld uit de muur halen bleek dat de pinpas niet werkte. Gelukkig kon met de creditkaart wel worden gepind, en dus heb ik weer een stapeltje monopolygeld in mijn bezit, want die Schotten geven hun eigen geld uit dat er soms heel vreemd uitziet. Ik denk dat het pinpas probleem komt door communicatieproblemen met Nederland, zal binnenkort nog eens proberen.
De route voerde door Argyll, een streek in Schotland waar veel prehistorische overblijfselen zijn, waarvan enige foto's. Het landschap waar ik doorheen fiets is en blijft fantastisch, zeker nu het weer een beetje meewerkt. Verderop wordt wel weer regen voorspeld geloof ik, maar we nemen het maar zoals het komt.
Het doel op donderdag was Oban. Onderweg bij een parkeerplaats waar ik wat ging eten was ik een Engels gezin tegengekomen (ze boden de eenzame fietser een kopje koffie aan) dat daar ook heen ging en me precies op de hoogte kon brengen van de campingsituatie ter plaatse, een hele geruststelling, na de teleurstellende ervaring in Tarbert. Dankzij die informatie en met de GPS kon ik feilloos naar de goede camping fietsen (de andere was trouwens vol).
Vrijdag verder naar Fort William, ook al een plaats waar ik vroeger (ik heb besloten dat het 39 jaar geleden was) geweest ben. Het was opnieuw een prachtige route langs verschillende loch's, en oude kastelen. Een bekende plek voor mij was Ballachulish, de ingang van Loch Leven,. Vroeger was daar een pontje, maar tegenwoordig is er een brug. Ik dronk er thee in het clubhius van de golfclub Dragons Tooth. Zo kwam ik in Fort William waar het nog een puzzel was om de camping te vinden. Het fietspad dat de Schotten zo vriendelijk waren geweest aan te leggen kwam uit op een brug, maar de helling (ramp) waarmee verder kon worden gefietst was gesloten en het enige alternatief waren 'steps'. Een echte "ramp" dus: bagage van de fiets en alles de trappen opsjouwen!. Uiteindelijk kwam ik toch bij de camping die ongeveer op dezelfde lokatie lijkt te liggen als die van 39 jaar geleden (uitzicht op Ben Nevis en de waterkrachtcentrale, langs de rivier de Lochy), maar daar verder in niets meer op lijkt. De camping ligt ook dichtbij Neptune's Staircase, een serie van zeven(!) achtereenvolgende sluizen om het hoogteverschil tussen het Caledonian Canal en Loch Lochy te overbruggen. Ik at ernaast in Neptune's Restaurant. Bij inchecken op de camping hoorde ik, net als in Oban, dat er twee Nederlandse dames een dag voor mij uit ook aan End to End bezig zijn. Ik zal geen moeite doen om ze in te halen, want ten eerste willen zij het in drie weken doen en ik in vier, en ten tweede houd ik vandaag (zaterdag) een rustdag in Fort William, want daar was ik wel weer aan toe.
Met mij gaat het overigens goed hoor. Zowel fysiek als mentaal zijn er geen problemen. Ik voel wel eens wat aan mijn knie, want met het klimmen komt daar naturlijk een behoorlijke belasting op te staan. Soms heb ik wel even een dipje als het weer wat minder is, of als aan het einde van de dag de camping maar niet te vinden is, maar dat gaat altijd over. Ik zit overigens dit verslag te schrijven in de Laundry Room van de camping want dat is de WiFi-plek. Straks ga ik even de stad in, en morgen is het weer fietsen geblazen. De komende twee etappes naar Inverness zijn niet erg lang (elk in de 50 km) , maar bevatten wel forse klimmen, de tweede dag een klim van 10 km, de zwaarste van de hele tocht. Er is dus nog heel wat te doen. Het weer is hier nog steeds goed al is het 'smorgens wel behoorlijk koud. Handschoenen zouden best van pas komen!
Tenslotte nog even een update van de cijfers: na 19 fietsdagen staat het totaal op 1606 km.