laatste loodjes

Gisteren aan het einde van de middag gearriveerd in Rome. De laatste dagen waren zwaar! Het wordt hier nu weer erg warm. Op de televisie spreekt men al over `Il Grande Caldo`. Bovendien worden we de afgelopen dagen geplaagd door tegenwind en een soms afschuwelijk slecht wegdek. Vaak volledig kapot gereden asfalt. Tel daarbij op dat er nog steeds zo ongeveer 1000m [5 Euromasten volgens Gerard] per dag moet worden geklommen en je begrijpt dat het niet eenvoudig is. Gisteren bovendien in totaal 104 km gereden omdat de campings bij start en finish niet bij het etappe einde lagen. Maar uiteindelijk gehaald, om half zes op camping Roma. Die is trouwens sinds mijn vorige bezoek daar totaal veranderd. Was het vroeger een heel eenvoudige camping, zelfs een beetje vervallen, nu is het een echt Holiday Village geworden met zwembad, disco, en eigen plastic geld. Cor en Riekie heb ik ook al weer ontmoet die waren hier via de minder zware route al drie dagen eerder aangekomen ['lichte' mag ik niet zeggen want ze waren aardig stuk gegaan in het laatste deel]
Eergisteren, toen ik halverwege vanuit Tuscania het vorige bericht plaatste, was het tweede deel van de etappe dus het zwaarste. Ik was blij dat ik eindelijk bij de camping aan het Lago di Vico was [niet het cirkel vormige meer, men heeft het gedeeltelijk leeg laten lopen waardoor het een wat grillige vorm heeft. In het drooggevallen gedeelte staat de grootste hazelnootplantage van Europa. Weet je waar de Nutella vandaan komt. Dat cirkelvormige meer was of L d Bolsena of L Bracciano].
Daar waren we weer met ons clubje, voor de laatste maal, want sommigen gingen naar Livorno voor de autoslaaptrein en ik ging als enige naar camping Roma: de rest ging naar Primaporta.
De volgende morgen afscheid genomen en op pad voor de laatste etappe. Over hoe warm het was en hoe ver heb ik het al gehad. Het laatste gedeelte naar Rome ging over het fietspad langs de Tiber. Dat was in het begin heel luxe, maar het had ook wat minder plezierige kanten. Niet alleen was het boven op de dijk erg warm, er waren bovendien een groot aantal heel nauwe poortes in gemaakt waar een fiets met mijn bagage niet goed tussendoor ging. Als klap op de vuurpijl was er halverwege een brug die aan beide kanten met een groot hek was afgesloten. Uiteindelijk heb gekozen voor een van de twee kwaden die Reitsma opsomde: alle bagage afladen en de fiets over de hekken tillen. Het alternatief was over een niet gespecificeerde vierbaansweg te fietsen. Het fietspad bracht je wel uiteindelijk bij het Sint Pieterplein. Vandaaraf wis ik de weg naar de camping nog, en daar zit ik nu te internetten.
Het zal wel even afkicken zijn van al dat fietsen. De dagen werden helemaal bepaald door de daarbij behorende routine. en dat is nu over. Maar goed dat Arno en Stephanie ook in Rome zijn, ik ga straks kijken of we contact kunnen krijgen.
Misschien komt er nog wel een berichtje over onze belevenissen in Rome